عنه صلى الله علیه و آله :المُؤْمِنُ یَأْکُلُ فِی مِعَاءٍ واحِدٍ ، وَ الکَافِرُ یَأْکُلُ فِی سَبْعَةِ أمْعَاءٍ
باتوجه به اینکه تعداد قسمتهای روده مومن و کافر یکی است، در اینصورت، یک معنی این حدیث این میتواند باشد که مومن آنقدر کم غذاست که تنها یک قسمت گوارش او در گیر هضم غذاست و تا فرایند هضم یک غذای خورده شده به پایان قسمت هفتم نرسد، او غذای دیگری نمی خورد. این یعنی حداقل توجه نفس و انرژی بدن صرف غذا خوردن میشود و قسمت اعظم توجه او برای رو کردن به عالم بالا، در اختیار اوست. و در حدیث هست که خداوند شکم پر را دوست نمی دارد. و مبغوض ترین چیزها نزد خدا شکم پر است.
بالعکس، کافر چون همواره دنبال خوردن برای لذت بردن است صف گوارش او همواره پر است و تمام قسمتهای هفتگانه گوارش او در حال کار است. تمام توجه او به هضم و جذب و دفع و نگهداشت غذا و مقدمات خارجی تحصیل لوازم اینهاست و لذا سنگین میشود به زندگی دنیا و فرصتی و توجهی برای رو کردن به آخرت برای او نمی ماند.
در مطلب بعدی، انشاء الله خواهیم دید که پر نکردن هفت مرحله گوارش، نه تنها به حفظ کمیت، بلکه رعایت تکرار غذای مشابه نیز می باشد. و این عدم تکرار غذای مشابه اصلی اصیل در حفظ صحت بدن می باشد و از آن قواعدی مثل حمیه(نخوری) بدست می آید.
مطلب بعدی: چند ساعت یا چند روز یکبار میشود یک غذا را تکرار کرد؟
